Er moet iets zijn waar ik in mijn leven door geplaagd ben. Iets wat ik nog niet ben tegengekomen na mijn jarenlange meditaties. Ik voel dat er nog iets is dat mij hindert in mijn zoektocht naar vrijheid. Elke keer wanneer ik weer een oud gevoel heb ervaren dat mijn leven heeft verstoord, denk ik: nog even en ik ben er _ wat dat ook mag zijn geweest waardoor ik niet mijn eigen keuze heb kunnen maken.
Ik werd geraakt door de rol die Kelly Reilly als Beth Dutton in de serie Yellowstone (op Netflix) speelt. Ze is opstandig, provocerend en onvoorspelbaar omdat Beth als kind door bijna iedereen mogelijk verantwoordelijk wordt gehouden voor de dood van haar moeder. Ze doet waar ze zin in heeft, daagt mannen uit en lijkt vooral uit te zijn op erkenning van haar eigen onschuldige gedrag.
Zou dat het zijn waar ik me mee wil identificeren? Dat ik me als kind niet erkend heb gevoeld en daardoor alle kanten op vloog om maar niet ‘gepakt’ (dan wel begrepen) te kunnen worden. Totdat ik mezelf vond, dankzij meditaties en boeddhistische leermeesters of geschriften. En een richting vond die mij mogelijk paste. Niet het door mijn omgeving (het dorp) aanbeden Gereformeerd-zijn, maar het Boeddhisme. Eigen verantwoordelijkheid en niet bang zijn voor een straf van God of welke bovennatuurlijke kracht dan ook.
Ik pijnig mijn hersenen en mediteer veel om toch eens het ware verhaal te vinden. Vaak voel ik een huilbui opkomen en denk: Ik ben er bijna! Of dat het is, dan wel wat ik wil voelen dat er komt, weet ik niet. Mogelijk doe ik toch elke keer te veel mijn best, laat ik het niet op zijn beloop, wil ik te veel controle uitoefenen op mijn denkvermogen laat staan mijn ver weggestopte geheugen. Ik wil graag.
Therapeuten, psychiaters, andere zielenknijpers, masseurs en masseuses meenden in de loop der jaren mijn gebrek aan gevoel te ontdekken en dat mijn verstand toch vaak de overhand kreeg. Ik kon heel goed praten over gevoel, maar zelden of nooit kon ik praten over wat ik echt voelde laat staan dat ik mijn gevoel liet spreken of toonde.
Yoga zou een uitkomst kunnen zijn; spieren die iets verstopten zouden mijn gevoel kunnen ontsluiten. Zoiets had ik gelezen en gehoord van een Boeddhistische vriend die zich elke morgenvroeg aan bepaalde yogaoefeningen onderwerpt en zegt zich er ‘heel goed’ door te voelen.
Het is een overweging die ik in mijn ongeduld maak om mijn gevoel van bevrijding te bereiken. Want dat moet er toch zijn, vermoed ik. Die ogenschijnlijke, bijna voortdurende verstopping/verstoring in mijn ontwikkeling is er niet voor niets, toch?
Op het pad van meditatie heb ik veel geleerd. Alleen wil maar niet tot mij doordringen dat ik te veel mijn ongeduld op de proef stel en voortdurend denk tijdens mijn meditaties (hoe lang ze ook mogen duren) dat ik mijn gedachten, houding en ademhaling anders moet sturen om tot een goed resultaat te komen. Terwijl ik juist niet moet sturen en moet laten komen wat komt. Mijn controlesysteem werkt dus nog steeds. Te veel ben ik geneigd om mijn ‘oude’ gevoel te wissen en daarvoor in de plaats een ‘nieuw’ gevoel te omarmen.
Mediteren is toch iets te laten komen. Voordat ik het besef zou het daar kunnen zijn, zonder opzet.
De auteur is lid van Shambhala Amsterdam.